गावातील आदर्शवत व्यक्तिमत्व

 गावातील आदर्शवत व्यक्तिमत्व 

         आज आपल्या देशात कोरोनाने थयमान घातले आहे .कोरोनाचा कहर आपल्याच देशात नाही तर जगात चालू आहे .सर्व देश एकमेकांना मदत करत आहेत .आज चांगले चांगले लोक एकमेकांच्या मदतीला धावत आहे. जशी लागेल तशी मदत आज लोक कर आहे .ती मदत आर्थिक असो,अन्न वाटप असो ,राहण्याची सोय असो अशी मदत करत आहे. कोणत्याना कोणत्या स्वरूपात लोक दान करत आहे .

     अशीच एक  दानशूर व्यक्ती आपल्या गावात होऊन गेली.आपल्या येळी गावात विविध समाजाचे अनेक लोक राहतात .कधी ही जातीभेद न मानणारे ,गुणागोविंदाने राहणारे .आणि प्रत्येक सणाला एकमेकांच्या घरी जाणारे . ही आहे आपल्या गावाची परंपरा .त्या काळी आपल्या येळी गावात मारवाडी समाजाचे दोन घरे होती हे जुन्या लोकांना माहीत आहे.त्यातील #तोतला  नामक एक कुटुंब होते. ते आपल्या गावात राहत असत. लग्न नंतर हा सुखी संसार चालू असतांना काही दिवसातच #गोदावरीबाई_तोतला यांच्या पतीचे निधन झाले .त्याचे पती मधेच त्यांची साथ सोडून गेल्याने आता संपूर्ण आयुष्य डोळ्या समोर उभे होते .त्याच्या माहेरची लोक त्यांना परत घेऊन जाण्यासाठी आली .सर्वांनी त्यांची विनवणी केली. आमच्या बरोबर चल आता येथे काहीच नाही उरले तू एकटीच आहेस चल आमच्या बरोबर . परंतु त्या माऊलीने त्यांना खूप छान उत्तर दिले . मी माझ्या संसाराचा गाडा माझ्या पती बरोबर येथेच सुरू केला होता याच घरात.या घरात त्याच्या आठवणी आहेत*.राहिलेले आयुष्य मी त्याच्या आठवणीत आणि देव धर्मा मध्ये घालीन,सेवेत घालीन .पण मी नाही येऊ शकत तुमच्या बरोबर . आता फक्त या घरातून माझी आर्थिच उठेल . सर्व आलेले पाहुणे हतबल झाले आणि शेवटी  निघून गेले . 

     गोदावरीबाई तोतला ह्या खूप सज्जन आणि शांत स्वभावाच्या होत्या .ज्या घरात राहत होत्या ना तो टोलेजंग वाडा होता. त्या वाड्यात त्या एकट्याच राहत होत्या. त्याचा स्वभाव खूप प्रेमळ सर्वांन बरोबर हसून खेळून राहायचा . आपली रोजची दिनचर्या ही भक्तीरसात घालवत असे.  गल्लीतील महिला मंडळ त्याच्या कडे ये जा करत असे ..दिवसा माघून दिवस गेले . भजन ,कीर्तन येथे होऊ लागले आता या घराचे मठात रूपांतर झाले होते .संत, महंत यांचे येळी येथे येणे जाणे असत .कधी कधी ते मुक्काम ही करत असे .संत शिरोमणी ह.भ.प.वै.वामनभाऊ महाराज हे ज्यावेळेस येळी मध्ये येत असे ते याच मठात थांबत असे. आपल्या गावातील ह.भ.प.कै. गोल्हार महाराज  तर त्याच्या कडे राहत असत महाराज यांनी या माऊलीला आपली आई मानले होते.नंतर गोल्हार महाराज हे पंढरपूर येथे शिक्षणा साठी गेले  दर नवरात्राला ते गावाकडे येत असत .

      एक दिवस  गोदावरीबाई यांनी गावातील काही प्रतिष्ठित लोकांना त्यांच्या घरी बोलवलं आणि त्यांना सांगितले हे पाहा हा वाडा माझा आहे .मी  माझा शेवट काळ भक्तीमध्ये येथे घालवला  माझी एक शेवटची इच्छा आहे की, माझं पूर्ण आयुष्य या गावात गेले आणि माझा शेवट ही येथेच झाला पाहिजे. मी रोज नित्य नेमाने देवाचे  नामस्मरण केले . ज्या वेळेस मी या जगात नसेल त्यावेळे भक्तीरसाने हे घर घुमू द्या .म्हणून माझ्या मरणोत्तर हा वाडा मठा साठी  (मंदिर साठी) दान मी करत आहे.असे गोदावरीबाई  ने गाववल्यास सांगितले. गोदाबाईची शेवटची इच्छा ही गावभर पसरली आणि त्या माऊलीचे सर्व जण कौतुक करू लागले. एक दिवशी त्या माऊलीला देवाज्ञा झाली.सर्व येळी गावावर शोककळाच पसरली. त्यांच्या नातेवाईक यांना निरोप दिला. सर्व आले अंतविधिची तयारी झाली त्या माऊलीला निरोप देण्यासाठी अख्ख  गाव जमा झाले .अस म्हणतात अंत्यसंस्कार करण्यासाठी घेऊन जात असताना  गावातील लोकांनी त्याच्यावर  फुल,पैश्याचा वर्षाव केला होता .अंत्यविधी करून घरी आले .घरी संध्याकाळी कीर्तनाचा कार्यक्रम झाला .ह भ.प.वै.गोल्हार महाराज यांनी कीर्तन केले. महाराजांनी आलेल्या नातलंगला त्यांची शेवटची इच्छा काय होती हे सांगितले. त्यांची शेवटची इच्छा ऐकून नातलग पण खूप भावुक झाले .महाराज आपणास ते पुत्र मानत होते आपणच आपल्या हाताने दान करावे व त्यांनी सांगितल्या प्रमाणे या ठिकाणी जे मंदिर आपण बांधल त्याच्या मूर्ती आम्ही नातलग देणार  आणि त्यांनी त्या दिल्यापण.

      आज  कराड गल्ली मध्ये जे राम मंदिर आहे ना याच दानशूर माऊलीने दान केलेल्या जागेत आहे.या राम मंदिराच्या रूपात ही आदर्शवत माऊली कायम येळीकरांच्या स्मरणात राहील..!

✍🏻तनवीर पठाण सर✍🏻

     8380937788

      (लेख नंबर 4)